Superwizja to jedna z najpowszechniejszych, najważniejszych i najbardziej efektywnych metod uczenia się psychoterapii. Polega na regularnych spotkaniach psychoterapeuty z superwizorem, podczas których psychoterapeuta relacjonuje prowadzoną przez siebie terapię, a superwizor udziela informacji zwrotnej na ten temat*. Superwizja obejmuje studia przypadków, styl pracy i stosowane przez psychoterapeutę metody, przebieg procesu i dynamikę relacji terapeutycznej oraz inne ważne aspekty pracy psychoterapeuty. Jak podkreśla zasłużony amerykański psychoterapeuta, Irvin Yalom, rozwój zawodowy psychoterapeuty nigdy się nie kończy. Nigdy też nie kończą się wyzwania i trudności, jakim stawia czoło psychoterapeuta. Dlatego jego zdaniem nawet najbardziej doświadczeni psychoterapeuci powinni regularnie uczestniczyć w superwizjach, czego sam nadal daje przykład, choć posiada ponad 60 letni staż pracy.
Superwizja psychoterapeutyczna
Superwizja w psychoterapii oznacza analizę przypadków, procesu psychoterapeutycznego i funkcjonowania psychoterapeuty w relacji terapeutycznej. Prowadzona jest przez uprawnionego psychoterapeutę (definicja przyjęta przez Polską Radę Psychoterapii).
Jest to obecnie obowiązkowa forma kształcenia psychoterapeutów ubiegających się o certyfikat dowolnego podejścia. Równocześnie superwizja jest niezastąpioną formą rozwoju zawodowego psychoterapeuty. Jednym z jej walorów jest to, że podczas jej trwania psychoterapeuta doskonali się zawodowo już nie w oparciu o z góry ustalone programy, lecz na podstawie analizy konkretnych, autentycznych przypadków, zdarzeń, sytuacji i procesów. Równocześnie czerpie inspirację z perspektywy i doświadczeń superwizora. To nieocenione wsparcie i okazja do zamiany „porażek” terapeutycznych w twórcze informacje zwrotne. Samotność psychoterapeuty i poczucie przeciążenia w zmaganiach z problemami pacjentów jest częstą „dolegliwością” w tym zawodzie, a superwizja jest na to lekarstwem.
Zapraszamy do skorzystania z pomocy doświadczonych i wspierających superwizorów!
*„Psychoterapia – badania i szkolenie. Podręcznik akademicki” pod red. Lidii Grzesiuk, Warszawa: Wyd. Eneteia, 2006, s. 247