W ostatnich dniach pojawił się nowy, już piąty wpis na temat „Medytacji uważności i jej wielorakich zastosowaniach” Benedykta Peczko na Blogu Polskiego Instytutu NLP.
”
Otóż w dawnych Indiach barwiono tkaniny w następujący sposób: zamaczano tkaninę w naczyniu z barwnikiem, po czym wywieszano ją lub wykładano na słońce, aby wyschła. Ponieważ temperatura w Indiach latem przekracza 40 st. C, to taki materiał nie tylko błyskawicznie wysychał, ale przy okazji tracił kolor, a tkanina wyglądała jak przed tym zabiegiem. Wtedy namaczano go znowu i ponownie wykładano na słońce. Efekt był jak za pierwszym razem. Czynności te powtarzano wielokrotnie, pozornie bez skutku, to znaczy materiał za każdym razem był „wypalany” przez indyjskie słońce i wracał do barwy wyjściowej. Jednak doświadczeni rzemieślnicy wiedzieli, że proces ten trzeba kontynuować. Po odpowiednio wielu powtórzeniach, wreszcie kolor wysuszonej tkaniny zaczynał różnić się od początkowego. Po każdym kolejnym namoczeniu i wysuszeniu stawał się coraz bardziej nasycony. Praca kończyła się wtedy, gdy barwa materiału po wysuszeniu nie różniła się już od tej po namoczeniu. Osiągała wtedy maksimum intensywności i nic nie było w stanie usunąć ją z tkaniny.
(…)
Chodzi o to, żeby medytacyjna uważność była dostępna nie tylko podczas sesji formalnej praktyki, lecz aby naturalnie i coraz dłużej utrzymywała się także po ich zakończeniu. Oraz aby coraz łatwiej było ją odzyskiwać, gdy ulegnie rozproszeniu z powodu angażujących i wymagających sytuacji. Do tego właśnie potrzebne jest regularne i konsekwentne „zanurzanie” umysłu w barwniku uważności podczas sesji formalnej praktyki. Ideałem jest osiągnięcie takiego poziomu, gdy stan medytacyjnej uważności podczas sesji i pomiędzy nimi pozostaje taki sam. Na początku wydaje się to nieosiągalne, dlatego nie warto stawiać sobie takiego „ambitnego” celu, a zamiast tego skupić się na jednej sesji na raz.
I tu właśnie z pomocą przychodzi tzw. praktyka nieformalna.(…)